ducksick(พอกะเทิน)

พอกะเทิน เป็นภาษาพื้นบ้านของภาคอีสาน
หมายความว่า ครึ่งๆกลางๆ ก้ำกึ่งแบบไม่ได้ดังใจ เป็นคำวิเศษ แต่การใช้งานจะมีความหมายแตกต่างไปแล้วแต่ว่าอยู่ในประโยคใด
ขยายความได้อีกคือ...
-เหมือนว่าจะมากแต่ก็เหมือนจะไม่มากพอ แต่จะว่าน้อยก็ไม่ใช่อีก(แตกต่างจากคำว่าพอดีครับ)
-อะไรที่มันเหมือนกับว่าจะมีอยู่ แต่ก็ไม่พอ เช่น ข้าวก็เหลืออยู่แต่ก็ไม่พออิ่ม (แต่จะไปซื้อมาเพิ่มก็กินไม่หมด) นี่ก็พอกะเทิน
-ทำเป็นอยู่แต่ก็ทำไม่เก่ง เช่น ป๋อง ดีดกีต้าได้แต่ไม่เก่งพอ(ที่สุดแล้วในวงเหล้าแต่ไม่พอที่จะขึ้นโชว์เวที) นี่ก็พอกะเทิน
-งานที่ทำไปแล้วแต่ยังทำไม่ดี เช่น ข้าวมีกลิ่นเหมือนจะบูดแต่ไม่บูด(จะทิ้งก็เสียดาย จะกินก็กล้าๆกลัวๆ) นี่ก็พอกะเทิน
หากนำไปขยายคำนาม เช่น คน จะได้คำว่า “คนพอกะเทิน” มีความหมายในทางลบ
คือ “คนที่จะทำอะไรก็เป็นไปหมดทุกอย่าง รู้อะไรก็รู้ไปหมดทุกเรื่อง แต่ก็ไม่ได้เรื่องสักอย่าง”
หากจะเปรียบเทียบกับสุภาษิตโบราณมันจะตรงข้ามกับคำสอนที่ว่า...
“รู้อะไรให้กระจ่างแต่อย่างเดียว แต่ให้เชี่ยวชาญเถอดจักเกิดผล”
หากเป็นภาษาไทยภาคกลาง ความหมายอาจใกล้ๆกับ “สะเทิ้น” นะครับ
เช่น สัตว์จำพวกสะเทิ้นบกสะเทิ้นน้ำ ประมาณนั้น แค่ใช้คนละสถานที่
ถ้าคุณไปว่าใครในภาษาอีสานว่า “บักพอกะเทิน” มันจะเป็นคำว่าที่อาจทำให้เขาฉุดคิด คือติเพื่อก่อ ส่วนใหญ่ ญาติผู้ใหญ่จะว่ากล่าวผู้น้อยลูกหลานให้ได้คิด เพื่อนหยอกล้อเล่นกัน จะไม่โกรธกัน อย่างมากแค่เคืองถ้ามันไม่เป็นความจริง
แต่ถ้าคุณไปว่าใครในภาษากลางว่า “ไอ้สะเทิ้น” เขาคงจะงงๆปนขำๆ ใช่ใหมครับ
แต่ถ้าบอกไปตรงๆ ว่า “ไอ้สะเทิ้นบกสะเทิ้นน้ำ” มันก็จะเป็นความหมายโดยอ้อมของสัตว์ชนิดหนึ่ง
ที่อยู่ได้ทั้งในน้ำและบนบก ชื่อจริงคือ “วรนุช” แล้วเขาที่คุณด่าก็จะชี้หน้าคุณแล้วกราดมือเอื้อมหมายจะชกพร้อมกล่าวว่า “นี่มึงด่ากูว่าไอ้เหี้ยเหรอ”
(ผมไม่ได้cencerตัวเองตรงคำว่าเหี้ย เพราะเดี๋ยวนี้ผมได้ยินคำนี้ในภาษาพูดทั่วไปของวัยรุ่นและเด็กๆ หรือแม้แต่ในภาพยนต์ บางทีมันก็อยู่ในรูปของคำอุทานไม่ใช่คำด่า ถึงแม้ด่าก็ด่าลอยๆไม่ได้มีกรรม แต่ว่าแต่ละครั้งที่ได้ยินก็มีอาการสะดุ้งเหมือนกัน)